Een Grand Prix die het Formule 1-lievende publiek meer dan eens verdeeld heeft. De Grand Prix van Monaco gaat zelden de boeken in als een race waar inhalen het voornaamste deel van de spanningsboog dirigeert. Toch is het voor puristen evengoed een blijvertje die na tientallen jaren inmiddels min of meer tot het meubilair van de koningsklasse behoort. En daar zijn meerdere reden voor, zoals je in de Track Guide van Monaco leest hieronder.
Track Guide Monaco: verweven met de geschiedenis van Formule 1
De Grand Prix van Monaco wordt al decennialang georganiseerd in het Prinsdom. De eerste officiële Formule 1-Grand Prix vond plaats in 1950. De eerste races waren er al zo vroeg als 1929. Het circuit is sindsdien grotendeels onveranderd. De grootste veranderingen vonden plaats aan de straten waarop het circuit verreden wordt.
Het 3.337 kilometer lange circuit bestaat uit negentien bochten. Wat het geheel vooral typeert is de smalle breedte van de baan die inhalen aanzienlijk bemoeilijkt. Op enkele verbrede secties delen na, zoals bij de eerste bocht en de chicane na de herkenbare tunnel, zijn er eigenlijk weinig uitloopstroken slash ontsnappingszones. Zelfs relatief kleine fouten worden hier direct afgestraft daardoor. In de praktijk betekent het dat de coureurs rondenlang rakelings langs de barrières schieten op zoek naar verbeteringen van milliseconden, soms zelfs enkele centimeters van de wanden af met de wielen. Of, in het geval van de echte waaghalzen, kussen zij de muren net als het ware.
Vertrouwen opbouwen is alles in Monaco, maar zonder risico’s ben je nergens
Het raceweekend in Monaco draait vooral om het opbouwen van vertrouwen. Rondenlang met opperste concentratie aan de snelheid werken met oog op de kwalificatie. Hoe? Door uit de muren te blijven dus. Als je hier tijdens een trainingssessie in de muur eindigt, dan is dat niet enkel extra werk voor de monteurs. Het is een deuk in het zelfvertrouwen. En als je echt pech hebt, dan vergooi je óók je kwalificatie door tijdens de derde vrije training te crashen. De reparaties zijn in zulke gevallen tijdrovend en omdat alles zo op elkaar gepakt zit in de straten van Monaco kan het extra lang duren eer de auto is teruggekeerd in de garage.
Downforce bij lage snelheid-bochten is op dit relatief korte, maar ontzettend bochtige circuit extra belangrijk. Monaco is overigens het kortste circuit op de Formule 1-kalender. Motorvermogen daarentegen vooral een leuke extraatje. Door het gebrek aan lange rechte stukken weegt dat namelijk niet zo mee, waardoor de relatief kleine verschillen aan motorvermogen hier bijna niet merkbaar zijn. De focus ligt dan ook op een setup die behoorlijk wat downforce genereert, in de bochten valt het meeste te winnen hier namelijk. Baanpositie winnen gebeurt veelal op de zaterdag met een goeie kwalificatie. Of juist door een over- of undercut – het verschalken van je tegenstander bij het strategische steekspel van de pitstops.
Track Guide Monaco: Extra bijzondere en felbegeerde winnaarsbeker
Het meest succesvolle Formule 1-team in Monaco is tot heden nog steeds McLaren met vijftien overwinningen. De succesvolste coureur? De Braziliaanse Ayrton Senna. Tussen 1987 en 1993 wist de verongelukte kampioen van het Braziliaanse volk maar liefst vijf keer te winnen hier, een keer meer dan Graham Hill en Michael Schumacher. Van de huidige lichting is Mercedes-coureur Lewis Hamilton de meest succesvolle coureur (drie overwinningen in Monaco) daarna volgt Sebastian Vettel (twee overwinningen).
Omdat het winnen in Monaco uiterste durf en opperste concentratie vraagt, staat scoren hier extra hoog op de bucketlist van coureurs. Het dwingt respect af. Een overwinning in Monaco wordt mede daarom gezien als één van de drie achievements die nodig is om de Triple Crown te bemachtigen, ook bekend als de Triple Crown of Motorsport. Deze illustere (en niet officiële) titel is tot heden enkel door Graham Hill bemachtigd. De drie (triple) verwijst naar het winnen van de 24-uursrace van Le Mans, eerste worden bij de Indy500 (Indianapolis 500) en dus de Monaco Grand Prix winnen – de drie meest prestigieuze races uit de professionele racerij.
