Het is vandaag alweer 44 jaar geleden dat het laatste gevecht tussen Muhammad Ali en Joe Frazier plaatsvond. De Thrilla in Manila, zoals het gevecht genoemd wordt, was het hoogtepunt in de carrière van Ali. Iedereen die deze wedstrijd heeft gekeken herinnert het zich als de dag van gisteren. Vandaag blikken we dan ook graag nog een keer terug op dit iconische sportmoment.
Thrilla in Manila
Wat een geweldig gevecht was dit. Met 14 zenuwslopende rondes werden we getrakteerd op misschien wel de mooiste bokswedstrijd uit de geschiedenis. Ali domineerde de bokswereld op dat moment als geen ander. Hij verloor slechts 5 wedstrijden en had naast goede statistieken een flinke verzameling prijzen in zijn kast staan. Zo won hij driemaal het wereldkampioenschap, Olympisch goud in 1960 en werd hij verkozen tot de beste sportman van de eeuw. The People’s Champion was met zijn 1,91 m haast onverwoestbaar, iets wat iedereen zich besefte in de aanloop naar deze bloedstollende wedstrijd.
Muhammad Ali vs. Joe Frazier
Ali had gedurende zijn carrière één echte rivaal: Joe Frazier. Joe en Ali troffen elkaar op 1 oktober 1975 in de ring. Joe was oud wereldkampioen en is een van de weinige die Ali wist te verslaan. Hun onderlinge resultaat voor deze wedstrijd was 1-1. Kortom: alle reden voor maximale spanning bij deze allesbeslissende eindgame. Het publiek werd al lang voor deze wedstrijd vermaakt door de nodige trash talk die de boksers over en weer over de schutting gooiden. Hierdoor kwam ook de naam van het gevecht tot stand, nadat Ali de woorden “It will be a killa and a thrilla and a chilla when I get the Gorilla in Manila” uitsprak.
Het gevecht
Dat het een verhit gevecht zou worden was bekend, maar dat het letterlijk zó heet zou zijn zag niemand aankomen. De ochtend van het gevecht was de tropische warmte nog niet weggetrokken wat er voor zorgde dat de strijd werd uitgevochten bij temperaturen van hoog boven de 40 graden. Om 10:00 was het zo ver. Het gevecht kon beginnen. Onder toeziend oog van 25.000 zwetende toeschouwers die schouder aan schouder probeerden een glimp op te vangen van het gevecht kon de strijd eindelijk beginnen.
De wedstrijd ging op en neer. Wanneer de één rake klappen uitdeelde leek de ander er een snoeihard weerwoord op te hebben. Na elke ronde hadden beide boksers wel weer wat tegen elkaar te zeggen zoals “Come on, hit me Gorilla”. Na maar liefst 14 speelrondes werd duidelijk wie de koning van de ring was: de coach van Frazier wierp de handdoek die een eind maakte aan deze strijd. Frazier wilde door, maar de rake klappen van Ali hadden zijn ogen zo goed als helemaal dichtgeslagen. De blind boksende Frazier kon niet verder en moest in Ali zijn meerdere erkennen. Dat ook Ali er slecht aan toe was verklaart hij achteraf zelf. Volgens hem was hij nog nooit zo dicht bij de dood. Als Frazier was doorgegaan had Muhammad het niet lang meer volgehouden.
In dit jaar ging het alles behalve goed in de Filipijnen er heerste chaos en onrust. Toch wilde de toenmalige President laten zien dat het land capabel genoeg was om een nationaal evenement te organiseren van deze grootte. Hij was dan ook lang bezig om het derde gevecht tussen deze grootheden voor elkaar te ‘boksen’. Het is het land uiteindelijk gelukt. Little did they know dat het één van de meest legendarische sportmomenten ooit zou worden.
