Voor de goede orde: de MG EX 181 is geen nieuwe supercar, maar een wagen – liever gezegd een experimenteel voertuig op wielen – uit de jaren vijftig. Dat is dus zegge en schrijve zo’n zeventig jaar geleden. De wagen was destijds ontworpen met een doel: de grens van de mogelijkheden opzoeken. Kortom, de experimentele wagen moest en zou zorgen voor nieuwe snelheidsrecords en dat lukte wonderbaarlijk goed.

De MG EX181 was voorzien van een relatief kleine motor van 1.5 liter, produceerde een schamele 68 pk. Niet echt de specs waar je opgewonden van raakt. MG voegde er echter een fijne supercharger aan toe en zo werd het aantal pk’s fijn opgeschroefd naar 300 pk. Voor die tijd, we hebben het immers over de jaren vijftig van de vorige eeuw, een magistraal aantal.

Je kan je dus afvragen waarom de huidige generatie supercars zoveel vermogen nodig hebben om indrukwekkende snelheden te behalen. Welnu, het antwoord is simpel: aerodynamica. De MG EX181 was namelijk een enorm gladde wagen zodat de weerstand minimaal is. Je snijdt dan als het ware door de luchtstroom. Daarnaast speelt ook de vorm van de wagen een rol. De spoorbreedte aan de achterzijde was duidelijk smaller dan aan de voorkant. Volgens sommigen resulteerde dit in een luchtweerstand coëfficiënt van 0.12. Ter vergelijking: de Mercedes EQS moet het doen met een coëfficiënt van slechts 0,20. Voor een snelheid van ‘slechts’ 160 km/u was dus maar 29 pk nodig, terwijl de topsnelheid een schrikbarende 409 km/u was. Dat is dus een knappe prestatie. De bestuurder die destijds plaats nam achter het stuur, de legendarische Phil Hill zei zelfs dat de amper langzamer ging rijden als hij zijn voet van het pedaal afhaalde. Kortom, het gaat niet zo zeer om het aantal pk’s, maar om de vormgeving van de wagen.