We delen onze ervaring van Lille met de wereld in de hoop dat de wereld dit met ons deelt. Want wat begon met het volgen van onze liefde voor de sport eindigde in een wereldbeeld dat wonderschone perspectieven biedt. Eentje waarin winnen geen score meer is, maar de hartverwarmende vreugde van saamhorigheid.

Vandaag de dag kunnen wij ons als mens namelijk behoorlijk schuldig maken aan een giftige mengelmoes van kleedkamerpraat, racisme en politiek die zelfs de meest verbindende sport ter wereld vervuild. Zie bijvoorbeeld alle tumult rondom de Turkse Duitsers Mesut Özil en Ilkay Gündogan die met Recep Tayyip Erdogan op de foto stonden, waardoor men de trots, inspanningen en loyaliteit van de desbetreffende spelers in twijfel nam. Enfin, we willen het hier niet al te lang over Duitsland hebben, onze ogen werden namelijk nog maar eens geopend in Frankrijk.

De warming-up

Als Nederlandse gloryhunters trokken wij de grens van België en Frankrijk over om als Europeaan te ervaren hoe Didier Deschamps en zijn mannen De Wereldtitel zouden claimen; een voetbaltrip van wereldklasse vol avontuur, bier en culturele schoonheid. Een ervaring die we iedereen – ongeacht afkomst, huidskleur of leeftijd – aanraden en toewensen. Zeker als je er maar drie uurtjes voor rijden hoeft!

We belandden in Lille, de hoofdstad van Frans-Vlaanderen, waardoor ook wel bekend als Rijsel. Een stad die huis biedt aan een flinke keuken, een prachtig staaltje architectuur en een bruisend nachtleven. We leerden hier Sam en Ab, twee Franse gasten met Turkse en Marokkaanse roots, kennen tijdens een avond stappen. Op de hoek van la Rue du Faisan wezen zij ons op de beste burger die wij ooit in ons leven gegeten hebben. De meesterlijke straatchef reed rond met een BBQ waarop hij zijn broodjes en burgers grillde, wat hij vervolgens als geheel in aluminiumfolie nog eens op de hete plaat liet burnen – het resultaat was een crunchy explosie aan sappen, sauzen en vlezige structuur.

De Aftrap

Na de traditie-getrouwe nachtelijke escapades in Club Le Network op zaterdag werd het na het ontwaken tijd voor het net zo bekende zondagsritueel – echter trokken we deze keer de straten in! Het idee was om de wedstrijd te kijken op het grote scherm waar wij op getipt werden, helaas konden wij het aangeraden verzameltijdstip van 14:00 uur niet eren, waardoor wij ons om half 5 meldden in la Rue Masséna – een straat van tentjes met allen het net op TF1, zeg maar het Franse Nederland 1!

Ondanks de kleine overtreding die wij hadden gemaakt werden wij bij het alternatief onthaald met een godsgeschenk! Op het moment van arriveren installeerde een opperbaas onder luidt primitief gejubel een televisie uit het raam. Aangezien zijn appartement op één hoog zich op de hoek van een kruispunt bevond ontpopte dit epicentrum zich voor ons gevoel tot het kloppende hart van Frankrijk, ook al was het beeldscherm zo’n 80 inches en bood het geen weerstand tegen de zonnereflectie. Nog epischer werd het echter wel; bij het eerste fluitsignaal bleek dat Sam en Ab zich in diezelfde straat bevonden – een klein toevalletje in de grote massa van zo’n 230.000 mensen!

Champion du Monde

Wat jij waarschijnlijk ook gezien hebt was hoe Mbappé als onbevangen tiener de Aardbol op zijn rechterwreef nam, een voorbeeld voor de jeugd waar de toekomst zich hopelijk aan meten gaat. Of de uitzichtloze jongensdroom van N’Golo Kanté en Benjamin Pavard die uitkwam, waar zij twee á drie jaar geleden nog respectievelijk op het tweede niveau speelden in Frankrijk (Caen) en Duitsland (Stuttgart).

Wat je waarschijnlijk niet ervaren hebt zijn de speciale liquide 6 euro’s die de lucht invlogen bij elk thuisdoelpunt en het busje dat tot dansvloer werd gestampt, of de eenheid en vreugde waarin nationaliteit geen rol meer speelt, wat natuurlijk gek klinkt aangezien het de Fransen waren die de beker liftten. Dit als knipoog naar de tweet waarmee de Kroatische oud-bondscoach Igor Stimac zich afvroeg tegen welk team Kroatië het opnam in de finale, en zodoende de roots van ‘Les Bleus’ op de hak nam.

De zegetocht

Dankzij Mario Mandžukić, Antoine Griezmann, Paul Pogba en Kylian Mbappé verplaatste heel Rijsel zich van het kruispunt naar la Rue Saint-Nicolas, waar La Grande Place de ruimte bood voor euforisch gezang, gedans en gejubel. Het was daar waar wij geëmotioneerd werden door de krachtige glimlach van het voetbal.

Het is niet meer dan logisch dat Europa als eerste ervaart hoe de spiegel van het kolonialisme eindelijk gebroken wordt, waar een fantastisch etnisch schouwspel voor zo’n schoonheid zorgde dat alle problematiek vergeten werd. Helaas zijn er vandaag de dag nog te veel problemen wereldwijd omtrent huidskleur, cultuur en geloofsovertuiging, maar Frankrijk bood de wereld van voetbal een onderkomen waarin politiek, oorlog en racisme niet welkom zijn. Als voorafgaand aan de wedstrijd alle historie á la Man in Black gewist konden worden had de wereld in ieder geval in Frankrijk zoveel mooier geweest.

Viva Hollandia

Het leven kent een terugkerend verraad zolang de cirkel van onze kwalijke manieren en eigenschappen niet doorbroken wordt, doelende op afgunst, haat en racisme. Natuurlijk spuugt men wereldwijd in elke gradatie nog zijn gif, helaas ook nog in de voetballerij, maar het is niet voor niks een wereldorganisatie als de FIFA die ons moet leren om ‘Nee’ te zeggen tegen racisme. En dat dit simpele spelletje de wereld moet laten zien, horen en voelen dat de wedstrijd pas gewonnen is wanneer wij allen wat te juichen hebben.

Met de kennis dat we er deze keer niet bij waren, Nederland eenzelfde samenstelling heeft als de Fransen en de hoop of overtuiging dat ons multiculturele Nederland de komende jaren weer mee zal strijden in een eindtoernooi, kunnen we niet anders dan concluderen dat het Werelkampioenschap Voetbal 2018 zich geen betere winnaar had kunnen wensen dan Les Bleus!