Rechtstreeks vanuit het vliegtuig door naar een parkeerplaats waar een schuurtje met peddels, helmen en reddingsvesten verraadt dat we gaan raften. Staat me goed. Het water van de Isère ziet er op het eerste gezicht een beetje tam uit, maar wanneer we langzaam de stroomversnelling benaderen en we harder beginnen te peddelen terwijl de instructeur zegt dat we juist moeten stoppen met peddelen, begint het ergens op te lijken. Wanneer het tempo tussen de talloze ‘car washes’ inkakt, genieten we van het uitzicht op de sneeuwvrije bergtoppen rondom ons. Heel eventjes maar hoor. Want daarna gaan we gauw weer verder met zwemmen in natuurlijke pools, springen van kliffen, je laten meevoeren door de stroom en jezelf met geweld toegang verschaffen tot de boot van anderen. Van onderen!!

De jongens van de paraglideschool in Le Grand Bornand hebben misschien wel de mooiste baan ter wereld. Elke dag stappen ze met een glimlach in de skilift om vanaf de top van de bergkam weer naar beneden te zweven. En met een beetje geluk een paar keer per dag. Terwijl zij hun paraglide keurig netjes over het gras van de heuvel uitspreiden, sta ik mijzelf als een mannetjesgorilla op mijn borst (moed in) te kloppen. Houden die dunne touwtjes mijn bijna honderd kilo wel? Waar zit het stuur? Waar is hier überhaupt de nooduitgang? Na een korte aanloop glijd ik van de berg af en glijden mijn zorgen van mij af. Ik zak achterover in het zitje en zie tussen mijn boots het zwembad liggen waar ik een uur geleden nog baantjes heb getrokken, maar dan in het wel-erg-klein. Net als de koffiebar, de parkeerplaats en de rivier waar we de nacht ervoor hebben geskinnydipt.

Dat er op de pistes even geen sneeuw ligt wil niet zeggen dat we ze links laten liggen. Want het idee blijft overeind. Of we de berg nou op latten, op een slee of, zoals vandaag, in een skelter trotseren. Oncomfortabel weggezakt in een klein plastic wagentje met de knieën in onze nek worden we door de stoeltjeslift omhoog getrokken, waarna we via een parcours van stijgers, pionnen en hooibalen (Skeltermevrouw: ‘Vooral bij het bruggetje MOET je remmen!’) zonder te remmen naar beneden gaan. Wanneer we na een eerste verkenning van het parcours onze strategie willen aanpassen, want zo zijn wij mannen, blijkt dat de stoeltjeslift is ontploft. Gelukkig is er in de buurt ook een tentje waar je kunt bungeejumpen op een fiets.
www.bun-j-ride.com

Goed, het gaat niet hard, je maakt geen haarscherpe bochten en je maakt ook geen meterslange vrije val. Toch voelen we ons hart binnen een paar seconde kloppen in onze keel wanneer we aan een tuigje, vlak na het ontbijt, aan een verticale bergwand hangen. Via Ferrata heet het geintje, een soort bergbeklimmen maar dan vastgeketend aan een ijzeren koord dat over de lengte van heel veel kilometers door de bergen slingert. Soms gaat de weg kaarsrecht omhoog, soms kaarsrecht omlaag, maar soms ook mag je even cheaten door een wankele wandelbrug, koord of zipline naar de overkant te pakken.
www.belle-plagne-sports.com

Na twee dagen uitsloven hadden we vast behoefte aan ontspanning. Dacht de organisatie. Dus lopen we via een grasweide naar een open plek in de bossen aan de voet van de berg waar weinig meer dan een tipi, een stuk hout om op te zitten en een vrouw met biceps als boomstronken op ons wacht. En een paar zangvogels en potten pils. Terwijl de vrouw met de biceps als boomstronken, onze gids, de hamburgers op het kampvuur bakt, zijn wij mannen zo onnozel om de met puin bezaaide flanken van de berg te beklimmen. En een potje te worstelen in het natte gras. Lokale likeur te drinken. In het donker droge takken voor het kampvuur zoeken. Het wowmomentje van de reis komt trouwens de volgende dag, wanneer we de tipi uit kruipen terwijl de zon een gouden gloed over het kampement gooit. Neem van ons aan, daar kan geen bungeejumpen tegenop. Tenzij het op een fiets is.

Fotografie: iStock