Van de 58 gevechten haalde Tyson 50 overwinningen, waarvan 44 met een knock-out. Genoeg kanshebbers voor in de top-10, maar er vallen sowieso 34 af. In principe is elke knock-out een mooie, maar deze springen er wel bovenuit. Om even in de stemming te komen voor het gevecht of achteraf te kijken hoe goed hij ook alweer was vroeger.

Dit gevecht was in slechts 93 seconden klaar. Op 21 juli 1989 wilde Williams na 76 seconden Mike Tyson raken, maar hij ontweek en sloeg hem terug met een paar rake klappen. Williams viel in de touwen en was niet meer aanspreekbaar, waarna de scheidsrechter het gevecht beëindigde.

Op 16 december 1995 kreeg Mike Tyon Buster Mathis knock-out in de derde ronde. In de eerste ronde had de winnaar het zwaar en kwam hij niet in een goed ritme, en ook in de tweede ronde kon Mathis goed dekken. Maar toen hij die dekking even niet goed had en Tyson een paar rake uppercuts kon uitdelen, was het al klaar. Mathis ging naar de grond en Tyson wint het gevecht.

Dit was het gevecht wat Tyson weer terug moest brengen bij de absolute top. Het gevecht daarvoor had hij namelijk verloren van James Douglas. Als amateur had hij al 2 keer verloren van Tillman, maar de houder van de Olympische gouden medaille deed het als professional verder niet denderend. Tyson had dus een goede kans en die pakte hij. Met nog 25 seconden op de klok in de eerste ronde was de klus al geklaard.

https://www.youtube.com/watch?v=Db7rfLA906Y

In het gevecht tegen Frank Bruno op 25 februari 1989 ging het er hard aan toe. Vanaf de eerste bel werd er agressief gevochten en rake klappen uitgedeeld aan beide kanten. Bruno kreeg zelfs een waarschuwing en een punt aftrek voor zijn vechtstijl. In de tweede ronde begon Tyson er op los te slaan en (pas) in de vijfde ronde kreeg hij de overwinning. Bruno stond nog wel, maar was niet meer in staat om te vechten. Het werd een technische knock-out.

Tegen Clifford Etienne was het op 22 februari 2003 al in de eerste ronde klaar. Na een vroege val van beide in de clinch had Tyson genoeg aan één rake klap met rechts om Etienne voor 10 seconden op de grond te leggen. De knock-out was een feit, en de overwinning voor Tyson ook.

Op 16 januari 1999 nam Mike Tyson het op tegen Francois Botha. Maar liefst 5 ronden bleven ze overeind, maar toen was het wel echt klaar. Vlak voor het einde van de vijfde ronde landde Tyson nog 2 rake klappen op het hoofd van Botha en die bleken het gevecht te beslissen.

Het was niet de enige keer dat Tyson met een harde rechter het gevecht besliste. Holmes ging naar de grond in januari 1988, maar stond weer op. Een paar seconden later viel hij weer, maar het gevecht ging door. Pas helemaal aan het einde van de vierde ronde, met nog 7 seconden op de klok, werd de laatste klap uitgedeeld. En die was bepalend.

Een heftige knock-out, met het gevolg dat Berbick hoopte weer te kunnen opstaan, maar tot drie keer toe zijn evenwicht verloor en naar de grond ging. Zo afgemat was hij door Tyson. In 1986 al was Mike Tyson niet te overwinnen.

Dit was een echte titanenstrijd in 1988, toen beide ongeslagen boksers claimden de wereldkampioen zwaargewicht te zijn. De echte beslissing kwam na 91 seconden, toen iedereen wist dat Mike Tyson de echte wereldkampioen was.

Op 26 juli 1986 heeft Mike Tyson de snelste knock-out in zijn carrière gehaald door na niet meer dan 30 seconden Marvis Frazier knock-out te slaan. Vanaf het eerste moment was al duidelijk wie ging winnen. Een uppercut was de beslissende klap die Frazier liet wankelen en omvallen in de touwen. Klaar.