Als je vroeger een tatoeage had zat je of in het leger, of je had tijd gespendeerd achter de tralies. Midden jaren 80 was er ook nog een kans dat je in een hair metal band zat. Tegenwoordig is het niet vreemd dat als je 16-jarige nichtje haar nieuwe tatoeage aan oma laat zien, je oma waarschijnlijk de bal terugkaatst met de nieuwe aanwinst op haar rechterarm. Voor veel mensen lijken tatoeages zo normaal als de zonsopkomst. Toch worden personen met versierde lichamen nog altijd benadeeld door kale huidjes. Getatoeëerde dokter Sarah Gray vertelt in een interview met DailyMail over de discriminatie die ze dagelijks meemaakt.

Statistieken

Eerst wat statistieken. Helemaal terug in 2002 is ‘Tattoo’ het meest gezochte woord op het internet. Naar een ruime schatting heeft ongeveer 30% van de Westerse bevolking een tatoeage. Van deze mensen hebben er 70% meer dan één en 20% meer dan vijf. Ook Steeds meer jongeren nemen een tatoeage. Met deze getallen zou je verwachten dat vooroordelen over deze versiering van de huid niet meer bestaan. Toch lijkt het stigma dat alleen rocksterren en schorem inkt dragen de wereld nog niet uit.

Getatoeëerde dokter

Dr Sarah Gray, van Adelaide, Australië, liet haar eerst tatoeage op zestien jarige leeftijd zetten. Langzaam vulde ze haar palet op. Tegenwoordig is bijna haar hele lichaam versierd met inkt, met bijna 300 uur onder de naald. Ondertussen heeft ze ook haar doctorsgraad gehaald en hoopt ze orthopedische chirurg te worden – chirurgie dat zich bezig houdt met botten, gewrichten, spieren, pezen en banden. Wat natuurlijk niet mis is als je ook als rolmodel voor zwaar getatoeëerde mensen door het leven gaat.

Benadeelt

Gray merkt nog dagelijks dat ze wordt benadeelt. Vaak zijn het de kleine dingen. ‘Een goed voorbeeld is de keer dat ik met mijn vriend uit eten ben gegaan in Gold Coast. Als we al aan een tafel zitten komt management naar ons toe met de vraag om het restaurant te verlaten, omdat ze een geen zichtbaar tatoeage beleid hebben. Dat is het laatste dat je wilt tijdens een dagje uit.’ Eerlijk aangeven waarom Gray niet wordt geholpen gebeurd niet altijd. ‘Een andere keer sta ik in een boetiek. Ik wil een paar designschoenen kopen als verjaardagscadeau voor mijzelf. Het personeel weigert mij te helpen en maakt niet eens oogcontact. Na wat een eeuwigheid voelt geef ik op en ga weg. Achteraf heeft dit mij duizend dollar bespaard.’ Soms lukt het Gray om instanties om te praten, maar het feit dat ze vaak niet wordt geholpen door haar kleurrijke huid is frustrerend en onbegrijpelijk. Veel nachtclubs en casino’s doen moeilijk als Gray naar binnen wilt. Omdat ze zelf nauwelijks uitgaat is het te overleven, maar leuk is anders.

Tijdens werk

Gray zegt hard te werken om goede professionele relaties te bouwen: ‘Ik ben nogal makkelijk te onthouden door mijn uiterlijk, dus ik doe er alles aan om gedenkwaardig te zijn voor mijn serieuze werkhouding, determinatie en positieve houding.’ Van tijd tot tijd ziet Gray alsnog rollende ogen of hoort negatieve opmerkingen. ‘Deze situaties zijn op de werkvloer zeldzaam en ik kan ze gelukkig makkelijk negeren.’ De boodschap die Gray wilt meegeven is wees jezelf en oordeel niet te snel. ‘Oordeel een boek niet op zijn uiterlijk, zelfs als dit uiterlijk heel kleurrijk is.’ Wie zelf tot op zeker hoogte wilt ervaren hoe mensen anders met je omgaan kan met deze authentieke Face-tattoo er 14 dagen uitzien als een rapper.